***ေမေမ့ကို သတိရလို႕ပါ***

 

===============

ကၽြန္ေတာ့ ဇနီး မွဲ႔ကင္ဆာ ျဖစ္ၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကေန ထြက္ခြာသြားတာ ၂ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။
...

ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားမိတယ္… အိမ္မႈကိစၥလံုး၀မလုပ္တတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သားေလးကို
ထားခဲ့ ရတာ သူဘယ္ေလာက္ထိ ၀မ္းနည္းလိမ့္မလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မိဘ ၂ေယာက္စလံုးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေနရာကေနေကာင္းေကာင္း
မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။


တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ဖို႔ရွိေတာ့ ကေလးအတြက္
ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးခဲ့ ရဘဲ ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ မေန႔က ထမင္းေအးနဲ႔
ၾကက္ဥေက်ာ္နဲ႔ ထားခဲ့ေပးၿပီး အိပ္ယာမႏႈိးေသးတဲ့ သားေလးကို ေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။
ကေလးကိုေကာင္းေကာင္းကမ္းကမ္းထားႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနရတယ္။
အိမ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္တဲ့ တညမွာ ကၽြန္ေတာ္က သားေလးကို တိုတိုတုတ္တုတ္ဘဲ
ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္…
အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ အတြက္ အကၤ် ီခၽြတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ပစ္လဲလိုက္တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ ဗြန္းကနဲ အနီေရာင္ဟင္းရည္ေတြနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ ေတြ အိပ္ယာခင္းနဲ႔
ေစာင္ေတြကို တခဏတြင္းမွာဘဲ စြန္းထင္ေစကုန္တယ္…လက္ဆက္တတ္ေတာ့
ေခါက္ဆြဲပန္းကန္က ေစာင္ထဲေရာက္ေနတာကိုး…
ဒီေကာင္ကေတာ့ တကယ္ဘဲ… ေျပာတာေႏွးတယ္… လုပ္တာျမန္တယ္…
ခ်က္ခ်င္းဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္ခ်ိတ္တစ္ခုယူၿပီး ေျပးထြက္သြားတယ္။
အရုပ္ေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သားေလးရဲ႕ ဖင္ကို ရိုက္ေတာ့တာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္
ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနလို႔ အဆက္မျပတ္ရိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ သူငိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္သြားတယ္…
“ထမင္းအိုးထဲက ထမင္း မနက္ ကတည္းက စားလို႔ကုန္သြားၿပီ… ညစာကို ေက်ာင္းမွာဘဲ
စားခဲ့တယ္… ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ျပန္မလာေသးဘူး… အံဆြဲထဲမွာ
ေခါက္ဆြဲထုတ္ရွာေတြ႕တယ္… ဒါေပမဲ့ ေဖေဖေျပာထားတယ္… မီးဖို မထိရဘူးလို႔…
ဒါေၾကာင့္ သားက ေရခ်ိဳးတဲ့ ေရေႏြးပိုက္ေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲစိမ္ထားလိုက္တယ္…
တစ္ခုက သားစားဖို႔ ေနာက္တစ္ခုက ေဖေဖ့ကို စားေစခ်င္လို႔…
ေခါက္ဆြဲေတြ ေအးသြားမွာ စိုးလို႔ ေစာင္ထဲထည့္ထားၿပီး ေဖေဖျပန္လာတာကို
သားေစာင့္ေနတာပါ… သား အရုပ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနလို႔ ေဖေဖ့ကို ေျပာျပဖို႔ေမ့သြားတာပါ…”
ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ရည္ကို သားေလးကို မျမင္ေစခ်င္တဲ့ အတြက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပး၀င္သြားၿပီး ေရပိုက္ေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး အားပါးတရ ငိုခ်လိုက္တယ္…
တေအာင့္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းၿပီး ကေလးကို ေခ်ာ့ရင္း သူ႕ဖင္ကို
ေဆးလိမ္းေပးၿပီး ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာင့္ ေပၾကံသြားတဲ့ အိပ္ယာခင္းကို
သိမ္းၿပီး သားေလးရဲ႕ အခန္းကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူေလးရဲ႕ ငိုသံေလးကို ၾကားေနရေသးတယ္…
လက္မွာ ကေတာ့ အေမ့ဓာတ္ပံု ကိုင္လို႔… ကၽြန္ေတာ္ တံခါးရြက္ကို မွီၿပီး ဒီျမင္ကြင္းကို
အၾကာႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္…
ဒီကိစၥၿပီးတဲ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္
အေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ဖို႔ သားေလးကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္…
အခုဆို သားေလး ၇ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္… ဒုတိယတန္း ေအာင္လို႔
တတိယတန္းတက္ေတာ့မယ္… ကံေကာင္းတာက သားေလး အရိပ္မည္းေအာက္မွာ
ရွိမေနဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။
သိပ္မၾကာေသးခင္မွာဘဲ ကေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရိုက္မိ ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္… သားေက်ာင္းမတက္ဘူးတဲ့…
ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေအးႏိုင္ေတာ့ဘူး…
ရပ္ကြက္ထဲ ေနရာ အႏွံ႔ သူ႕နာမည္ေအာ္ေခၚၿပီးလုိက္ရွာေပမဲ့ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး…
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂိမ္းဆိုင္ေရွ႕မွာ သူ႕ကို ေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသ
အရမ္းထြက္ၿပီး သူ႕ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ခဲ့တယ္။ သားေလးကေတာ့
ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မေပးဘဲ… “သား ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆိုတာ တစ္ခြန္းဘဲေျပာခဲ့တယ္…
ေနာက္မွ သိလိုက္ရတယ္… အဲဒီေန႕ဟာ ေက်ာင္းက အေမမ်ားႏွင့္ဆံုညီပြဲလုပ္ေပးတဲ့ေန႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီကိစၥၿပီးေနာက္ပိုင္း သားေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေျပာျပတယ္…
သူေက်ာင္းမွာ စာေရးသင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ သူ အခန္းထဲမွာ ဘဲ
ေအာင္းေနၿပီး စာကို ေသေသခ်ာခ်ာေရးေနတယ္။ သားေလးကို ဒီလိုေလးျမင္ရေတာ့လဲ
ဆုံးသြားတဲ့ ဇနီး ဒီျမင္ကြင္းေလးကို သာ ျမင္ရရင္ေတာ့ ျပံဳးမိမွာဘဲ ဆိုတာကို
ေတြးမိရင္း မ်က္ရည္ကို ထိန္းမရခဲ့ဘူး…
အခ်ိန္ကုန္ဆံုးတာ အရမ္းျမန္တယ္… ေနာက္တႏွစ္ မိုးကုန္လို႕
သီတင္းကၽြတ္ရာသီေရာက္ခဲ့ၿပီ။
သားေလးက ေနာက္ ျပသနာတစ္ခုရွာလာျပန္ၿပီ… စာတိုက္က ဖုန္းဆက္လာတယ္…
လိပ္စာမရွိတဲ့ စာအထုတ္လိုက္ကို အတင္းပို႔ခိုင္းေနလို႔တဲ့… စာတိုက္ကလဲေျပာလိုက္တယ္…
ဒီလိုရာသီ အလုပ္အရႈပ္ဆံုးအခ်ိန္းမွာ ကိုယ့္သားကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းပါလို႔ေျပာလိုက္တယ္…
သားကို မရိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ ထိန္းမရဘူး… ရိုက္လိုက္တယ္…
သားေလးကေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ သူ မွားပါတယ္ဆိုတာဘဲ ေျပာလိုက္တယ္…
ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မေပးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လဲ သူစာတိုက္မွာ လက္သြားေဆာ့တဲ့ စာေတြကို သူ႕မ်က္စိေရွ႕
ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္…
“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို စာတိုက္မွာ သြားေဆာ့ရတာလဲ…”
သားေလးက ငိုၿပီးျပန္ေျဖတယ္… “ဒါ… ဒါေတြဟာ ေမေမ့ဆီကို ပို႔ေပးဖို႕ပါ…”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြနီရဲသြားတယ္… စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဘာင္ဘင္ခတ္လို႔…
ဒါေပမဲ့ သားေရွ႕မွာ ဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဖံုးဖိထားလိုက္တယ္။
ဆက္ၿပီးေမးလိုက္တယ္… “ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတည္း ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးပို႔ရတာလဲ?”
သားေလးက ျပန္ေျဖတယ္… “ဟိုး အရင္ ကတည္းကပို႔ဖို႔ေရးထားတဲ့ စာေတြကို သား
အရပ္ပုေတာ့ စာတိုက္ပံုးထဲ ထည့္လို႔ မရဘူး… အခု တေလာ သား ထပ္သြားထည့္ၾကည့္တဲ့
အခါ မွီေနၿပီ… ဒါေၾကာင့္ အရင္ကတည္းက မထည့္ရေသးတဲ့ စာေတြကို တခါတည္းထည့္ လိုက္ခ်င္တာပါ။”
ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ လမ္းစေပ်ာက္သြားတယ္… ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး…
ခဏေနၿပီး သားေလးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “အခု ေမေမက မိုးေကာင္းကင္ေပၚမွာ ရွိတယ္…
ေနာက္ စာေရးၿပီးရင္ မီးရွိဳ႕လိုက္… ဒါဆိုရင္ ေမေမ့ဆီကို ပို႕လို႕ေရာက္ၿပီ။”
သားေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ဒီစာေတြကို မီးရွိဳ႕ေပးလိုက္တယ္။
သားေလး ဘာေတြမ်ားေရးထားသလဲဆိုတာကို စိတ္၀င္စားၿပီး အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ကို
ယူဖတ္လိုက္တယ္။
စာတစ္ေစာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ရင္ထိကို နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ထိနာသြားေစတယ္ဗ်ာ…
ခ်စ္ခင္ရပါေသာေမေမ
“သား ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရတယ္… ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ေမေမေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လုပ္ေပးတယ္။
သားမွာ ေမေမ မရွိေတာ့ မသြားဘူး။ ေဖေဖ့ကိုလဲ မေျပာျပဘူး။ ေဖေဖလဲ ေမေမ့ကို
သတိရမွာစိုးလို႔… ေဖေဖ သားကို လိုက္ရွာတယ္… သားေပ်ာ္ေနတာကိုဘဲ ေဖေဖ့ကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ ဂိမ္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေဖေဖသားကို ဆူေပမဲ့ ေဖေဖ့ကို သား အေၾကာင္းရင္း
မေျပာျပဘူး။ ေမေမ… ေဖေဖက ေမေမ့ကို သတိရလို႔ငိုေနတာကို သားေန႔တိုင္းေတြ႕တယ္။
ေဖေဖလဲ သားလိုဘဲေနမွာ… ေမေမ့ကို အရမ္းအရမ္း သတိရတယ္… ဒါေပမဲ့.. ေမေမ…
သား အခုခ်ိန္မွာ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး… ေမေမ… သားရဲ႕ အိပ္မက္ထဲကို လာပါလားဟင္… ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျမင္ခ်င္လို႔ပါ… သတိရတဲ့ သူရဲ႕ဓာတ္ပံုကို
ရင္ထဲမွာ ပိုက္ၿပီးအိပ္ရင္ အဲဒီလူကုိ အိပ္မက္မက္တတ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္…
ေမေမက ဘာလို႔သားရဲ႕ အိပ္မက္ထဲကို မလာတာလဲ?”
ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္တယ္…
ဘယ္ေသာ အခ်ိန္မွာမွ ဇနီးရဲ႕ ေနရာလြတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ…။
.............................................................
နည္းစနစ္က်က်အေတြးအေခၚ မွျပန္လည္ကူယူပါသည္
Credit to: Original Writer

{{{{{.အားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူတင္ပါသည္.}}}}}