***ဖခင္စိတ္ႏွင့္ မိခင္စိတ္***

မိဘတိုင္းသည္ စိတ္ဓာတ္ကိုယ္စီျဖင့္ သားသမီးမ်ားကို

ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနၾကေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖခင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္

မိခင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္တို႔သည္ ေဆာင္ရြက္ပံုခ်င္း အနည္းငယ္စီ

ကြဲျပားျခားနားမႈ ရွိေနတတ္ေပသည္။

ဖခင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္သည္ မိမိတို႔၏ သားသမီးမ်ားကို က်ေရာက္လာမည့္
ေဘးအႏ ၱရာယ္ ရန္စြယ္ အေပါင္းမွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာေစေရး၊
ေဘးကင္းလံုၿခံဳေစေရး အတြက္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔ကာ
အကာအကြယ္ အျပည့္အ၀ ေပးေလသည္။
သားသမီးတို႔၏ အေရးကိစၥမ်ားတြင္လည္း ေရွ႕တန္းမွေန၍ မားမားမတ္မတ္
ရပ္တည္ကာ အစစ အရာရာ စီမံ ေဆာင္ရြက္ ေပးတတ္ၾကသည္။
ဖခင္တို႔သည္ မိသားစု စီးပြားေရးအတြက္ အသက္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကာ
စီးပြားရွာရသည္ အလုပ္မ်ားလည္း ရွိေပသည္။ သားသမီးမ်ားအတြက္
ဘ၀တိုးတက္ေရး၊ စား၀တ္ေနေရး လုိအပ္ခ်က္မွန္သမွ်
စြမ္းေဆာင္ေပးတတ္သည္မွာ ဖခင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္သည္ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္သည္။
မိခင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္သည္လည္း မိမိတို႔၏ သားသမီးမ်ား အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းေရး၊
ေကၽြးေမြးစီမံေရး၊ အ၀တ္အစားမ်ားအတြက္ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးေရး
စသည္စသည္ မ်ားစြာတို႔ကို ေမတၱာတရားျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။
မေမြးဖြားမီ သေႏၶတည္စဥ္ ကာလမွာပင္ မျမင္ရေသးေသာ သားသမီးမ်ားကိုပင္လွ်င္
ေန႔စဥ္ေမတၱာပို႔လွ်က္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသည္။
မိခင္သည္ ေမြးဖြားစဥ္တြင္လည္း မိမိ၏အသက္ကိုပင္ သားသမီးအတြက္
ေပးစြန္႔ထားကာ ေမြးဖြားၾကရေပသည္။ မိခင္တို႔၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ
စိတ္ဓာတ္သည္လည္း ျငင္း၍မရႏိုင္ေပ။
မိဘတို႔၏ သားသမီးမ်ားအေပၚ ထားရွိေသာ ေမတၱာတရားသည္
ေဖာ္ျပ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မ်ားျပားလြန္းေပသည္။

ထိုနည္းတူစြာပင္ …
သာသနာ့နယ္ပယ္ကို ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ဖခင္စိတ္ထားမ်ားသည္
သာသနာ့ အာဇာနည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည္ကို
ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားထံသို႔
က်ေရာက္လာမည့္ ေဘးအႏ ၱရယ္ကိုလည္း တားဆီးေပးတတ္ၾကေပသည္။
ေဘးအႏ ၱရယ္ ဆိုသည္မွာ အပါယ္ေလးပါးကို ဆိုလိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား အပါယ္ေလးပါးသို႔ မက်ေရာက္ရေလေအာင္ တရားဓမၼမ်ားျဖင့္
တားဆီးကာကြယ္ ေပးေနၾကသည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးရပ္ကို ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္း
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၏ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားကိုလည္း
ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတတ္ ၾကေပသည္။
အေသြး၊ အသား၊ ကိုယ္လက္အဂၤါမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ လွဴဒါန္းေနၾကေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ားတြင္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ စံျပပုဂၢိဳလ္မ်ား စာရင္းတြင္
ထိပ္ဆံုးေနရာ၌ ပါ၀င္ေနပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ေဆးရံုမ်ားတြင္ ေသြးသြင္းရန္ လိုအပ္ေနေသာ လူနာရွင္မ်ားအတြက္
လိုအပ္ေနေသာ ေသြးကို စာသင္တိုက္မ်ားရွိ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အလြယ္တကူ
လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္။ ထိုမွ်မကေသး အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္ စသည့္ကိုယ္လက္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားက လွဴဒါန္းေနၾကသည္မွာ
ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစသည့္
အလား အလြန္ ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဤကဲ့သို႔ေသာ အသက္ေပးေဆာင္ရြက္မႈမ်ားသည္
ဖခင္တစ္ဦး၏ ေမတၱာႏွင့္ မျခား ျမင့္ျမတ္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားကို
မီးေမာင္းထိုးျပေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။
မိခင္စိတ္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ရမည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ညႊန္ျပပါ ဟု ဆိုလာလွ်င္
သာသနာေတာ္ကို လွဴဒါန္း ေထာက္ပံေနၾကေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကိုသာ
ညႊန္ျပရပါလိမ့္မည္။
ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလးပါး
လွဴဒါန္းေနၾကေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္ မိခင္စိတ္မ်ားရွိၾကေသာ
ပုဂၢဳိလ္မ်ားဟု ရည္ညႊန္းခ်င္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္ မိခင္စိတ္မ်ားႏွင့္ ထပ္တူ ျပဳႏိုင္ပါေသာေၾကာင့္တည္း။
မိခင္တို႔၏ စိတ္သည္ မိမိ၏ သားသမီးမ်ားကို ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္စိတ္ ရွိၾကသည္။
သားသမီးမ်ား ဆာေလာင္ငိုေႂကြးေနသည္ကို မိခင္တို႔သည္ မရႈစိမ့္ႏိုင္အား။
သားသမီးမ်ား မ်က္ႏွာငယ္ ညိဳးႏြမ္းေနမည္ကိုလည္း မလိုလား။
ထို႔အတူ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္လည္း ရဟန္းသံဃာမ်ားကို
ပစၥည္းေလးပါးမ်ားျဖင့္ ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ က်န္းမာေရးက အစ ျပည့္စံုေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။
အမွန္အားျဖင့္ ရဟန္းမ်ား၏ ဘ၀မ်ားသည္ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား
ရွိေသာ္လည္း သာသနာေတာ္၏ အလုပ္တာ၀န္မ်ားကို
ထမ္းေဆာင္ေနၾကရေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္
အတူတကြ မေနၾကရ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏
ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားကို ျပပါ ဟု ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔အား ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကေသာ
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကိုပင္ ညႊန္ျပရေပလိမ့္မည္။
တိုင္းတစ္ပါးသား တစ္ဦး ေမးဖူးသည့္ ေမးခြန္းေလး တစ္ခုသည္
“အရွင္ဘုရားတို႔မွာ ဇနီးမယားနဲ႔ သားသမီး ကိုယ္ပိုင္မိသားစုလည္း မရွိဘူး။
တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ေနတယ္ လို႔ ေျပာလို႔ မရႏိုင္ဘူးလား”
ေမးခြန္းကို မွားသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အမွန္ကိုေတာ့ အေျဖေပးလိုက္မိသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒကာႀကီးေျပာတဲ့ ကုိယ္ပိုင္ မိသားစုေတာ့ မရွိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဟာ
ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးမိသားစုေတြပါပဲ”
ရဟန္းဆိုသည္မွာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၏ ျဖဴစင္စြာ လွဴဒါန္းၾကေသာ
ပစၥည္းေလးပါးကို မွ်တစြာ သံုးေဆာင္ေနရသည္ပင္။
အမိသည္ သားသမီးမ်ား အစားအစာေကၽြးေမြးရာတြင္ ျဖဴစင္ေသာ
ေစတနာ ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ ၾကည္ႏူးစြာ ေကၽြးေမြးၿပီး သားသမီးမ်ား
အစာစားေနသည္ကို ၾကည့္ေနရသည္ကိုပင္လွ်င္ ၾကည္ႏူးေနတတ္သည္။
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းဆက္ကပ္ရာတြင္
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမႈျဖင့္ ပီတိ ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။
မိမိတို႔၏ အိမ္ေရွ႕ ဆြမ္းခံႂကြလာေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို
ဆြမ္းေလာင္းလိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ႂကြခ်ီသြားေသာ ရဟန္းမ်ားကို
ဖူးေမွ်ာ္ရင္း ၾကည္ညိဳ သဒၶါတရားမ်ား ပြားေနတတ္သည္။
ဤစိတ္ဓာတ္မ်ားသည္ မိခင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
သာသနာေတာ္ကို တည္ေဆာက္ထားသည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွလည္း
ဖခင္စိတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားမွလည္း မိခင္စိတ္မ်ားျဖင့္
လည္းေကာင္း အသီးသီး စိတ္ဓာတ္ကိုယ္စီျဖင့္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတနာ
ေမတၱာဓာတ္မ်ားျဖင့္သာ ဖြဲ႕စည္းထားသည္။
သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား တည္ေထာင္ထားေသာ
သာသနာေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀ ေက်ာ္ သက္တမ္းကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ
ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ဖခင္စိတ္တို႔၏ စြမ္းအားမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိခင္စိတ္တို႔၏
စြမ္းအားမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း စိတ္ဓာတ္ကိုယ္စီျဖင့္ အားမာန္ျပဳသြားမည္
ဆိုလွ်င္ ဤကမာၻႀကီးတြင္ ဗုဒၶသာသနာ အဓြန္႔ရွည္ၿပီး ဆက္လက္
တည္တံ့ေနဦးမည္မွာ သက္ေသျပစရာ လိုအံ့မည္မထင္ေတာ့ေပ…..
Posted by nyanadipa
ေမတၱာျဖင့္မွ်ေ၀သူ
ေရႊညာသား(နတ္စဥ္ကန္) မွ Copy